Në 12 shkurt feston Shën Maria (Marinos) - Shenjtorja që u maskua si burrë

Shën Maria, të cilën e kremtojmë më 12 shkurt, duke pasur dëshirën për jetën murgjërore por edhe si një fëmijë i bindur i një babai të bekuar, ndoqi të atin në një manastir burrash ku u bë murg me emrin Marinos, duke fshehur natyrën e saj femërore. Një shembull i ngjashëm është Shën Evgjenia, kujtimin e së cilës e festojmë në prag të Krishtlindjeve. Zgjedhja e saj duhet të interpretohet si një dëshirë e zjarrtë për të ndjekur një ushtrim më të rreptë, të tepruar për natyrën e saj femërore, të ngjashme me atë të meshkujve. Megjithatë, dëshira e saj e zjarrtë ishte që të mos ndahej nga babai i saj i dashur, i cili vendosi të rrinte atje përgjithmonë.

Shën Maria, e cila përfaqëson ndoshta shembullin më të përhapur të "legjendës së shenjtë" të gruas që iu përkushtua ushtrimit murgjëror nën maskimin e mashkullit dhe që kujtohet në Sinaksarin e Kostandinopojës, nga disa konsiderohet se ka jetuar në shekullin e 5-të pas Krishtit, bazuar në thelb në traditën maronite që e vendos vendin e ushtrimit të saj në shpellën Qanubin, në fushën e Qadisës në Libanin verior, dhe nga të tjerët në shekullin e VII pas Krishtit në territorin egjiptian.

Kështu, një ditë, Maria-Marinos u prit në një han me vëllezër të tjerë që po shërbenin jashtë manastirit. Armiku i përbashkët, djalli, e joshi në mëkat vajzën e hanxhiut me një ushtar që kalonte dhe ajo mbeti shtatzënë. Më pas, në panikun e ligësisë së saj, djalli e nxiti të denonconte Marino-Marinë si abuzuesin dhe babanë e fëmijëssë saj.

Shën Maria e pranoi me kënaqësi tundimin e shpifjeve dhe shpifjen. Ajo e pranoi djallin me përulësi dhe qetësi të heshtur, të tillë që gjakon zemrat dhe çrrënjos të brendshmet, madje e pranoj si fëmijën e saj dhe e rriti me dashuri dhe përkushtim prekës.

Etërit e manastirit, të skandalizuar nga gjoja rënia e Marinos, i vendosën një rregull dhe e përzunë nga muret e manastirit, ku me vetëmohim e rriti fëmijën e huaj si nënë sipas Zotit dhe baba sipas botës. Vitet kaluan dhe shenjtorja vuajti në heshtje dhe lutje të bekuar stigmën e fajit dhe rënies, duke u lutur me emocion për persekutorët e saj dhe duke kërkuar pendim nga të gjithë për mëkatin e saj të supozuar.

Por ka ardhur koha e shfajësimit. Zoti e kurorëzoi durimin dhe dashurinë e saj. Maria-Marinos e dorëzoi shpirtin e saj të shenjtëruar në duart e Perëndisë, të hijshme me mundime. Etërit e manastirit, duke dashur t'i bënin ritet e duhura të varrimit, njohën natyrën femërore të shenjtores në trupin e saj! Me klithma dhe lot i kërkuan falje, por lavdëruan edhe Zotin, i cili është i mrekullueshëm në shenjtorët e Tij.

Por koha e krizës ka ardhur edhe për vajzën e hanxhiut. Një frymë e keqe e pushtoi atë dhe në këtë gjendje të tmerrshme ajo kuptoi krimin e saj të rëndë dhe u zbuloi të gjithëve babain e vërtetë të fëmijës.

Etërit e manastirit e varrosën Marinë me nderimet e një oshanar dhe atlet të madh.