E verbër, më pak se një metër në lartësi, e paralizuar - ajo shëroi të sëmurët

Foto: slobobozhie.com

Nëse nuk do ta dinim se gjërat nuk ndodhin vetëm në jetë, do të thoshim se biografia e të Bekuarit Matrona Anemniasevskaya u zbulua rastësisht diku në arkivat e shërbimeve speciale. Por ne jemi të sigurt se ishte vullneti i Zotit që emri i këtij asketi të shenjtë të bëhej i njohur për shumë njerëz.

Nga pikëpamja e logjikës bazë laike, Matrona jetoi një jetë thellësisht të mjerueshme. Ajo lindi në familjen e një alkoolike lypës me shumë fëmijë në vitin 1864. Përveç saj, familja kishte edhe shtatë fëmijë të tjerë. Për disa arsye, prindërit e saj nuk e pëlqyen atë që nga fëmijëria dhe vazhdimisht e ofenduan atë. Në moshën shtatë vjeçare, Matrona u sëmur me lisë dhe u verbër plotësisht nga ndërlikimet e sëmundjes së saj. Megjithatë, ajo u detyrua të kujdesej për fëmijët dhe të punonte nëpër shtëpi.

Ndodhi një herë që Matrona i ra aksidentalisht një nga motrat e saj. Nëna e saj e rrahu aq shumë për këtë sa u paralizua. Gjatë rrahjes Matrona e pa Nënën e Zotit disa herë. Kur ndodhi e gjithë kjo, i sëmuri ishte vetëm dhjetë vjeç. Që atëherë, ajo nuk mund të ngrihej më nga shtrati dhe ndaloi së rrituri plotësisht. Kryqi i posaçëm martir i Matronës së bekuar filloi që në fëmijërinë e saj të hershme.

E vetmja gjë që prindërit nuk guxuan të bënin ishte të vrisnin fëmijën e tyre. Dhe kështu, duke qenë e shtrirë në shtrat, ajo pësoi bullizëm pafund prej tyre. Vajza e sëmurë u bë një objekt që babai dhe nëna e saj të shfrynin tëmthin dhe urrejtjen për jetën e tyre.

Matrona e pafuqishme duroi gjithçka dhe gjeti ngushëllim vetëm në lutjen e pandërprerë. Ajo kaloi shtatë vite të tjera të jetës së saj në prova të tilla. Në atë kohë njerëzit ruanin ende disa mbetje besimi dhe devotshmërie, duke kuptuar se sakati i pafavorizuar është më afër Zotit se të gjithë të tjerët. Të gjithë dinin për natyrën e devotshme të Matronës dhe jetën e saj të vuajtur.

Një herë një bashkëfshatar, i cili siguronte jetesën duke sharruar dru, hyri në shtëpinë ku jetonte Matrona. Por nuk ishte në gjendje të punonte për shkak të dhimbjeve të forta të shpinës. Ai i kërkoi Matronës që të lutej për të dhe të prekte shpinën e tij të dhembshme. Ajo përmbushi kërkesën e tij dhe dhimbja e shpinës me të vërtetë pushoi. Pas kësaj, njerëzit filluan të shkonin në shtëpinë e Matronës, duke kërkuar lutjet dhe ndihmën e saj. Sipas dëshmitarëve okularë, ka pasur shumë shërime të mrekullueshme që ndodhën përmes lutjeve të saj. Familja e Matronës filloi ta përdorte këtë situatë në avantazhin e tyre. Babai i saj i piu të gjitha dhurimet që njerëzit i sollën vajzës fatkeqe, ndërsa vëllezërit e motrat e shikonin Matronën ekskluzivisht si burim të të ardhurave të tyre.

Një natë në tetor filloi të bjerë shi dhe uji u derdh përmes çatisë direkt në shtratin e Matronës. Pastaj filloi ngrica dhe i bekuari u mbulua me akull dhe u ngri i fortë.

Pas vdekjes së prindërve të saj, Matrona gjeti strehim me një nga nipërit e saj. Por në shtëpinë e tij edhe ajo kishte kohë të vështira. Ajo shtrihej vazhdimisht në një krevat fëmijësh, me perde, në cep të shtëpisë. Në verë, për shkak të vapës, e kishte shumë të vështirë të merrte frymë. Ndodhi që shtrati me Matronën të vendosej në hyrje, ku ajo u mbajt deri në ngricën. Filloi të bjerë shi një natë në tetor dhe uji u derdh përmes çatisë direkt në shtratin e Matronës. Pastaj filloi ngrica dhe i bekuari u mbulua me akull dhe u ngri i ngurtë. Ka pasur shumë shembuj të një martirizimi të tillë në jetën e saj.

Sa i përket pamjes së saj, Matrona ishte më pak se një metër e gjatë dhe shumë e hollë. Ajo vetëm mund të rrotullohej nga njëra anë në tjetrën dhe të lëvizte pak krahët. I bekuari fliste mirë dhe shpesh këndonte himne kishtare. Në një mënyrë të mahnitshme, të pakuptueshme, ajo i dinte përmendsh pothuajse të gjitha himnet liturgjike dhe ishte e mirë në citimin e Ungjillit. Kur njerëzit vinin tek ajo për ndihmë dhe këshillë shpirtërore, ajo lexonte ato lutje që ishin të përshtatshme për zgjidhjen e kërkesës së tyre.

Edhe më befasuese ishte mendjemprehtësia e Matronës. Ajo dinte gjithçka për jetën e atyre që iu drejtuan për ndihmë: dinte emrat e tyre, fliste për ngjarje nga jeta e tyre, sikur të shihte gjithçka me sytë e saj. Me vështrimin e saj të brendshëm, ajo pa vetëm atë që ishte në të kaluarën, por edhe atë që do të ndodhë në të ardhmen. Ajo shpesh i denonconte ata që vinin tek ajo për mëkate të fshehta, i detyronte të shkonin në kishë dhe të pendoheshin për atë që personi kishte harruar prej kohësh. Të gjitha këto dhurata tërhoqën njerëzit e Perëndisë drejt saj, të cilët ishin të mbushur me dashuri dhe respekt të madh për Matronën.

*   *   *

Një vorbull çmendurie revolucionare përfshiu vendin. Anëtarët e Komsomol filluan të qeshin me të afërmit në shtëpinë e të cilëve jetonte Matrona, ata u akuzuan për propagandë fetare dhe obskurantizëm të çmendur. Sidoqoftë, vetë Matrona shumë shpesh dhe këshillonte të gjithë ata që i drejtoheshin për ndihmë për ta bërë këtë.

Matrona merrte shumë shpesh Dhuratat e Shenjta të Krishtit dhe këshillonte të gjithë ata që i drejtoheshin për ndihmë për ta bërë këtë.

Askush nuk i tha asaj për paraqitjen e rinovatorëve dhe përçarjen që ata kishin sjellë në jetën e kishës. Por i bekuari e dinte mrekullisht gjithçka që po ndodhte në vend, u përfshi në trazira dhe denoncoi pa kompromis priftërinjtë që kishin shkuar në Renovacion. Ajo kërkoi kategorikisht që asnjë nga ata që erdhën tek ajo të mos guxonte të fliste me klerin rinovues.

Në atë kohë, dihej tashmë për shumë shërime të mrekullueshme që kryheshin përmes lutjeve të Matronës së Bekuar. Por sa më shumë nderim ajo gëzonte nga njerëzit, aq më shumë urrejtje ndiente qeveria sovjetike ndaj saj.

*   *   *

Pas Kreshmës së Madhe në 1933, sjellja e Matronës ndryshoi dukshëm. Nëse më parë ajo u afrohej të gjithëve shumë thjesht, i ngushëllonte të gjithë, zhytej në pikëllimin e secilit person, fliste për një kohë të gjatë dhe me dëshirë, duke diskutuar të gjitha llojet e punëve të përditshme, tani e bekuara dukej se kishte pushuar plotësisht të interesohej për jetën tokësore. Ajo filloi të fliste rrallë dhe me ngurrim për punët e përditshme, vetëm në raste të jashtëzakonshme. Përkundrazi, ajo ishte gati të fliste gjatë për jetën shpirtërore, veçanërisht për jetën e ardhshme. Me shumë dëshirë, me dashuri, ajo priste njerëz që do të vinin tek ajo me pyetje të natyrës shpirtërore.

“Tani unë nuk jam Matrona, por Mardaria,” i tha shenjtori njërit prej admiruesve të saj. Në një farë mënyre, e padukshme për syrin e jashtëm, në botën shpirtërore, ajo mori ton nga pleqtë e Sarovit, siç pranoi më vonë vetë nëna. Matrona kishte një lidhje të veçantë shpirtërore me manastiret Divejevo dhe Sarov.

“Tani unë nuk jam Matrona, por Mardaria,” i tha shenjtori njërit prej admiruesve të saj.

Në vitin 1935, në fshatin Belkovo, ku jetonte Matrona, u hap një çështje penale kundër klerit. Në këtë çështje u përfshi edhe Matrona e Bekuar. Në frymën e kohës, në fermën kolektive u mbajt një mbledhje, në të cilën u mor vendimi për “heqjen” Matrona si një “element i dëmshëm i kishës”. Nga treqind fshatarë, vetëm njëzet e katër aktivistë e nënshkruan këtë dokument. Në rezolutë, pa thonjëza apo ironi, thuhej: “Ky qytetar është element i dëmshëm në fshat; shenjtëria e saj ka një ndikim të fortë tek njerëzit e thjeshtë. Nisur nga sa më sipër, rrjedha e kolektivizimit është e vonuar.”

Kryetari i fermës kolektive me aktivistët mbërriti me makinë pasdite, në pamje të plotë, në shtëpinë e Matronës. Ishte e qartë se ai hyri në banesën e saj me frikë. Sidoqoftë, duke kapërcyer frikën, ai e ngriti Matronën nga shtrati i saj dhe filloi ta çonte jashtë shtëpisë. “Oh, sa e lehtë është ajo,” kryetari u habit, duke ngritur shenjtorin. Pas këtij incidenti, të gjithë fëmijët e tij ndaluan së rrituri.

Vetë kryetari i fermës kolektive vdiq shpejt nga vdekja e rëndë nga një sëmundje e rëndë. Ishte një verë shumë e nxehtë dhe i gjithë fshati dëgjoi klithma të tmerrshme dhimbjeje nga dritaret e hapura të kryetarit të fermës kolektive. Njerëzit u kryqëzuan dhe thanë: "Ky është dënimi juaj për ofendimin e Matrionushkës sonë."

I bekuari u vendos në burgun e Butyrkës. Por ajo nuk qëndroi shumë atje, pasi u bë objekt nderimi për pothuajse të gjithë të burgosurit. Shumë prej tyre u kthyen në besim dhe filluan të luten. Komunistët kishin frikë ta vrisnin dhe nuk kishin arsye ta dërgonin në kamp.

Ka prova nga hetuesi, i cili po trajtonte çështjen e Matronës, lutjet e Matronës së Bekuar shëruan nënën e tij të sëmurë pa shpresë. Në shenjë mirënjohjeje, ai e liroi atë si të sëmurë dhe duke vdekur dhe e vendosi në një shtëpi pleqsh.

I bekuari vdiq më 29 korrik 1936 në Shtëpinë e Kronikave Radishçev në Moskë. Me sa duket, ajo u varros këtu, në varrezat Vladykino, të cilat ndodheshin pranë Shtëpisë.

Me vendim të Këshillit Jubilar të Ipeshkvijve në vitin 2000, Matrona e Bekuar u shenjtërua në mesin e martirëve dhe rrëfimtarëve të rinj për nderimin e përgjithshëm të kishës si një shembull i durimit të jashtëzakonshëm, qëndrueshmërisë së besimit dhe rrëfimit.

Matrona e Shenjtë e Bekuar, lutju Zotit për ne!

Lexo gjithashtu