Refleksione të Krishtlindjeve mbi politikën, Kishën dhe Lindjen e Krishtit

The Nativity of Christ. Photo: wikipedia.org

Viti pas viti, ndodh e njëjta gjë: sapo fillon Posti i Krishtlindjeve, nis një trillim polemikash rreth datës së festimit të Lindjes së Krishtit. Në të vërtetë, këtë herë është shtuar diçka e re, pasi është hera e parë që Ukraina ka festuar Krishtlindjet në një mënyrë më "evropiane".

Mirëpo, kjo ka ndihmuar pak, përveç se një dezechilibrim mjaft i pakëndshëm është bërë më i qartë. Nuk është për shkak se datën e festimit të Krishtlindjeve vazhdon të jetë temë debati; sot ne diskutojmë për çdo gjë, me ose pa arsye, thjesht për dashuri ndaj debatit. Dhe nuk është se autoritetet po përpiqen hapur të imponojnë vizionin e tyre gabim mbi një numër të konsiderueshëm të bashkëqytetarëve të tyre. Nuk mund të presësh asgjë nga lojtarët e pushtetit: gjatë historisë së shekujve të Kishës, pak udhëheqës kanë rezistuar ndaj këndshmeve për të "eksploatuar" aspektin fetar të jetës së vendit nëse kishte një mundësi të tillë.

Vështirësia është se një nga ngjarjet kryesore, kyçe të historisë botërore, festimi i ardhjes së Shpëtimtarit në botë, është perceptuar nga shoqëria, mbi të gjitha, si një mjet për shprehjen e një pozicioni të caktuar. Pra, nuk është Lindja e Krishtit por parimet, besimet dhe opinionet e dikujt – gjithçka që, siç e ka thënë me saktësi Frederick Buechner, zëvendëson Zotin me njerëzit – që janë në vend të parë.

Ky fenomen është mjaft i pakëndshëm, por është krejtësisht natyral. Edhe pse shteti ynë ka qenë gjithmonë laik, shoqëria ukrainase kurrë nuk ka qenë pa besim. Nuk ka nevojë të themi se edhe autoritetet sovjetike pranuan besimin e përbashkët të ukrainasve. Megjithatë, erdhi një moment kur besimi filloi të shtypet gradualisht nga sferat e jetës publike, jo përballuar por subtilisht shtyrë në periferi të ekzistencës shoqërore dhe ndërgjegjes njerëzore.

Kështu, kemi arritur një shoqëri civile moderne: aktive, pasionante dhe plotësisht laike. Ajo njeh një vend të veçantë për besimin (ndihem i dyshimtë të them "fetë"), duke e assimiluar me funksione të caktuara dhe, natyrisht, duke e konsideruar veten të drejtuar për të diktuar kushte besimtarëve dhe për të treguar vendin e Kishës.

Pavarësisht nëse kemi kryer misionin tonë mirë apo keq gjatë tridhjetë viteve të fundit, ne nuk mund të shkojmë kundër realitetit – po mbjellim atë që kemi korrur.

Në këtë pikë, do të ishte arsye për ne të reflektojmë, të mendojmë për atë që po ndodh, të marrim parasysh gabimet e kaluara dhe të drejtojmë përpjekjet në drejtimin e duhur. Fatkeqësisht, aktualisht po dëshmojmë procese krejtësisht të ndryshme. Pasi që shoqëria është formuar dhe forcohet, ajo filloi të bëjë pyetje Kishës që tani përmenden si të pakëndshme. Por në fakt, ato nuk janë të pakëndshme por të gabuara sepse janë formuar bazuar në parimet, pozicionet, besimet dhe idetë që shoqëria jeton sipas tyre.

Si rezultat, Kisha filloi të flasë për çdo gjë, edhe kur nuk është pyetur dhe filloi të formojë vetë "pozicionin" e saj në çështje të ndryshme, duke shprehur "opinione" të ndryshme në shpresë që ato që thuhet do të dëgjohen, kuptohen dhe mos vlerësohen.

Kisha e Krishtit, çdo anëtar i saj, nga episkopi tek laik, mund të lejojë me të drejtë luksin e "të ditur vetëm Jezusin Krisht dhe të kryqëzuarin e Tij" (1 Korintasve 2:2), papritmas mori një qëndrim në politikë, jetën publike dhe çfarëdo tjetër. Ti thuash, çfarë është e gabuar në këtë? Ti thuash ne jetojmë midis njerëzve dhe duhet të përgjigjemi pyetjeve të tyre? Ti thuash ne jemi përgjegjës për shoqërinë tonë dhe prandaj duhet të kemi dialog me të? Sa absurde!

Kush sot nuk po flitet apo shkruhet për luftën, politikën dhe jetën publike? Mund të mësosh për këtë kudo; është e lehtë të flasësh me të gjithë për këtë. Dëshiron të dije – hap internetin, dëshiron të dëgjosh një vlerësim – fillo një bisedë me këdo nga gruaja jote ose fqinji deri te bashkëpunëtori ose një kalimtari rastësor.

Asnjë prej nesh nuk vuajt nga mungesa e këtyre informacioneve. Pse të kërkojmë përgjigje për këto pyetje nga Kisha? Si mund të dimë? Na lini atë që na takon me të drejtë: pyetni ne për Zotin dhe besimin, për virtytin dhe mëkatin, për shpirtin njerëzor dhe Mbretërinë e Qiellit, për Shkrimet Shenjte dhe lutjen.

Ekzistojnë shumë tema që vetëm Kisha mund t'i zbulojë vërtet. Le të flasim për to. Lëreni politikën politikanëve, luftën ushtarëve, jetën publike aktivistëve dhe krimin organet e drejtësisë.

Nuk është puna jonë të zhytemi në këtë; është e drejta jonë të mos e shohim dhe të mos flasim për këtë. Ju lutemi, ndaloni këtë bisedë për dialogun me shoqërinë. Nuk ka dialog me shoqërinë, nuk ka qenë kurrë, dhe nuk mund të ketë kurrë. Dialogu është i mundur vetëm me një individ, jo me kolektivin dhe jo-personalin. Dhe njeriu zakonisht vjen në kishë jo për "dëgjuar një pozicion". Individi vjen te Perëndia, në mjedisin ku Ai vepron drejtpërdrejt dhe menjëherë, në një hapësirë ku sundon pafundësia dhe ndryshimi, ku, në fjalët e Julien Green, "çdo gjë është aty, çdo gjë është ndryshe".

Sipas kësaj, ajo që tërheq një person në Kishë nuk është një "pozicion i qartë," por përvoja e veprimeve të Perëndisë në shpirtin e tyre, një përvojë thellësisht personale që vetëm Kisha mund t'i japë atyre që vijnë në kërkim të Vërtetësisë, jo vërtetësisë tokësore.

Po, këta janë pak në mijëra, por, besoni mua, këta pak janë vlerë mijëra. Sidomos kur mijëra qëndrojnë me qëndrueshmëri dhe me qëllim preferojnë vërtetësinë e tyre njerëzore ndaj Vërtetësisë Hyjnore.

Ndërkohë, Vërtetësia është Krishti, tashmë lindur në botë. Dhe ashtu siç e dimë mirë, e vërteta nuk ka nevojë për provë. Pra, le të ndalojmë debatin. Pas të gjitha, e vërteta nuk imponohet; ajo pranohet. Plotësisht dhe pa kushte. Dhe ata që shohin vetëm pozicione dhe parime në lindjen e Krishtit thjesht kaluan pranë Vërtetësisë. Ndoshta, ata madje e panë Ato, por kaluan pranë dhe mbetën të pa prekur nga Ajo.

Kanë të drejtë të bëjnë kështu. Vetëm do të ishte e dëshirueshme për ne, ortodoksët, të mos shkëmbejmë Vërtetën për gjëra të ndryshme të rëndomta. Të mos angazhohemi në debate, mosmarrëveshje, provime, opinionet dhe formulimin e pozicioneve.

Dhe nëse deri më tani nuk kemi arritur, Lindja e Krishtit është një rast i mrekullueshëm për të filluar mirë.

Lexo gjithashtu